Η χερσόνησος της Γιουτλάνδης (Jylland) αποτελεί το μόνο μη-νησιωτικό μέρος της Δανίας και επίσης το βορειότερο μέρος της Γερμανίας. Η Γιουτλάνδη χωρίζει τη Βόρεια Θάλασσα από τη Βαλτική θάλασσα, τα νερά των οποίων σμίγουν στο Grenen. Ακριβώς αυτό το σημείο αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Σάββατο 13 Απριλίου 2019.
Η απόσταση από την πόλη μας, το Hjørring, είναι λίγο περισσότερο από 60 χιλιόμετρα, ήτοι 50 λεπτά καθώς εδώ η οδήγηση με ταχύτητα μεγαλύτερη της επιτρεπόμενης είναι (ορθώς) άγνωστη κατάσταση. Η προσέγγιση της περιοχής μπορεί να γίνει με τραίνο μέχρι το Skagen και από εκεί μπορείτε να συνεχίσετε με τα πόδια, με ποδήλατο ή με ταξί.
Η απόσταση του Grenen από το Skagen είναι περίπου 3 χιλιόμετρα, που μπορεί να ακούγονται πολλά αλλά η παράξενη ομορφιά της περιοχής θα ανταμείψει τον κόπο σας.
Πλησιάζοντας στο Grenen στα δεξιά σας θα δείτε από μακριά τον περίφημο “γκρι φάρο του Skagen” ο οποίος εκτός από αγαπημένο σημείων όσων έλκονται από τους φάρους, αποτελεί και διεθνές κέντρο παρατήρησης των μεταναστευτικών πουλιών τα οποία έρχονται και φεύγουν κατά την διάρκεια του έτους στην γύρω περιοχή η οποία αποτελεί σημαντικό υδροβιότοπο λόγω των πολλών μικρών και μεγαλύτερων λιμνών.
Στην βάση του φάρου λειτουργεί κέντρο ενημέρωσης για τα μεταναστευτικά πουλιά, πωλητήριο με αναμνηστικά και υλικό σχετικά με τα πτηνά, καθώς και ένα πανέμορφο καφέ με εξαιρετικά γλυκά! Η αρχική ιδέα ήταν να πιούμε έναν καφέ στον ήλιο, όμως δεν άντεχα στην ιδέα να μην ανέβω στον φάρο και έτσι πήρα την δύσκολη απόφαση.
Αφού πλήρωσα 50 κορώνες (περίπου 7 ευρώ) ξεκίνησα την δύσκολη πορεία προς την κορυφή. Είχα σκοπό να μετρήσω τα σκαλοπάτια για να να μοιραστώ και αυτή την πληροφορία μαζί σας, αλλά κάπου μετά τα 170 έχασα το μέτρημα μαζί με τις δυνάμεις μου! Άλλη μια επιβεβαίωση ότι έπρεπε να σταματήσω το κάπνισμα. Εν τέλει τα κατάφερα και μπόρεσα να φτάσω στο ψηλότερο σημείο.
Ευτυχώς η θέα από εκεί με αποζημίωσε. Ως γνωστόν η Δανία είναι σχεδόν εντελώς επίπεδη και έτσι η παρατήρηση από ψηλά (46 μέτρα) είναι σπάνια ευκαιρία!
Στα αριστερά μου (δυτικά) η Βόρεια Θάλασσα, στα δεξιά μου (ανατολικά) η Βαλτική, μπροστά μου (βόρεια) η “μύτη” του Grenen όπου σμίγουν τα νερά των δύο θαλασσών και πίσω μου (νότια) η πόλη και το λιμάνι του Skagen ενώ στον ορίζοντα χάνονταν και εμφανιζόταν διάφορα πλοία.
Μετά τον καφέ (ναι, ήπια και εγώ) προχωρήσαμε προς το βορειότερο σημείο. Όπως και σε πολλά άλλα σημεία των ακτών της Δανίας, έτσι και εδώ η περιοχή είναι γεμάτη από ναζιστικά οχυρά, τα οποία βρίσκονται σε εντυπωσιακά καλή κατάσταση. Ένα από αυτά έχει μετατραπεί σε μουσείο στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να δουν πολεμικό υλικό της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ενώ ένα άλλο έχει βυθιστεί και μόνο ένα μικρό μέρος του περισσεύει πάνω από το νερό.
Αποφασίσαμε να περπατήσουμε στην ψιλή σαν πιπέρι άμμο δίπλα από την θάλασσα, έτσι για να θυμηθούμε και λίγο την πατρίδα, την Λευκάδα μας. Η ημέρα ήταν πολύ καλή και για αυτό αρκετοί επισκέπτες είχαν πάρει την ίδια απόφαση με εμάς. Ακόμα περισσότεροι όμως είχαν επιλέξει να φτάσουν ως την μύτη με το “Sandormen”, με ένα τρακτέρ που σέρνει ένα βαγόνι επιβατών!
Το αξιοθέατο εδώ είναι ο κυματισμός που δημιουργείται από την ένωση των νερών της Βόρειας Θάλασσας με αυτά της Βαλτικής. Στην κυριολεξία εδώ, μπορείς να βρέχεις τα πόδια σου στα νερά δυο θαλασσών!
Σύμφωνα με τον φίλο μου τον Jens η καλύτερη εποχή για επίσκεψη εδώ, είναι τον χειμώνα και μάλιστα με κακοκαιρία. Τότε τα ρεύματα των νερών είναι πολύ δυνατά με αποτέλεσμα ο κυματισμός να είναι άκρως εντυπωσιακός!
Για την επιστροφή μας στο Grenen, επιλέξαμε να επιβιβαστούμε και εμείς στο Sandormen (4€ το άτομο) και αφού αγοράσαμε τα απαραίτητα αναμνηστικά μαγνητάκια και δώρα για τους φίλους, πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.
